Jan–Pieter Maes werd geboren in De Klinge op 11 juli 1936. Hij kreeg de voornamen mee van de Vlaamse helden van 1302:Jan Breydel en Pieter de Coninck. Zijn Vlaamsgezind-zijn van thuis uit,heeft hij omgezet in een levenslang engagement voor sociale rechtvaardigheid. Tot in zijn laatste levensmaanden was hij geboeid door de geschiedenis van zijn dorp en de mensen die er woonden. Als plaatselijk Chiroleider kreeg zijn engagement daar gestalte. Hij trouwde met Laura en kreeg met haar vier zonen,zijn beroep bracht hem naar Sint-Niklaas. Hij was er een plichtsbewuste en nauwgezette notarisklerk. Zijn drukke gezin werd het ankerpunt voor de jonge Wase Volksunie waarvan hij bijna 40 jaar de onvermoeibare gewestsecretaris werd. Toen de komst van Maurits Coppieters als kopman voor beroering zorgde,werd mede door hem de weg van de toekomst ingeslagen. Het arrondissement werd het sterkste VU-arrondissement. Ook in het Brussels hoofdkwartier werd de werkkracht en de accuraatheid van onze secretaris op prijs gesteld. Hij werd ook de drijvende kracht bij de vereniging van notarisklerken,het Centrum voor Man,Vrouw en Gezin,was medestichter van de Amedee Verbruggenkringen,die als socio-culturele vereniging in verscheidene Wase gemeenten nog altijd actief zijn. Diverse tijdschriften werden bij hem thuis getypt,gestencild,geniet en verstuurd. Zijn huis was een hoofdkwartier,vergaderplaats,centrum van dienstbetoon. Nooit verloor hj de moed. In tijden van spanningen bleef hij onveranderlijk zichzelf. Hij gaf zijn mening,soms ongezouten,als besluit van scherpe analyses. Hij stelde zich niet op het voorplan,eiste geen beloningen,mandaten of eerbewijzen. Maar zijn gezag werd erkend en zijn overdroten inzet gewaardeerd. Van zijn pensioen genieten zat er niet echt in. Zijn gezondheid ging achteruit. Het gevecht tegen de ziekte vergde meer en meer van zijn krachten. Maar hij gaf de strijd niet op,niet in de politiek,niet tegen de kwaal. Hij zette zich in voor de mede-patiënten. Niemand heeft hem ooit horen klagen,ook niet als het lijden zwaar was. Hij bleef het leven trouw. Laura,tot op het laatste ogenblik ben je niet van Jan-Pieters zijde geweken. Uiteindelijk hebt ook jij zijn hand moeten loslaten. Die band is jullie diep geheim. Jij,de kinderen,schoonkinderen,kleinkinderen,jullie waren een trouw cordon rond Jan-Pieter. Jullie zullen hem zeer missen. Wij delen in uw verdriet. Wij zijn hem maar ook jullie dankbaar omdat jullie hem de ruimte gaven voor zijn engagement als overtuigde en progressieve Vlaming. Rust nu maar in vrede,Jan-Pieter.