“‘t Is weer voorbij die mooie zomer”. Zo begint een bekend liedje. En hij was mooi,deze zomer,de heetste,de droogste,de warmste,…het kon niet op! We hebben genoten van de lange avonden,van de drankjes op een zonovergoten terrasje. Er was weer tijd voor een babbel met de buren,een barbecue…Wij trokken deze zomer op zoek naar de Katharen en wat zij in de Languedoc hebben nagelaten. Wij vonden de sporen van diepgelovige mensen,van brandstapels en vervolging om een overtuiging. Wij vonden de sporen van de strijd om macht en heerschappij en beseften dat de mens nog niet veel geleerd heeft. Ook vandaag worden mensen om hun overtuiging opgesloten en gefolterd. Godsdienstwaanzin leidt tot bomaanslagen,oorlogen en veel menselijk leed. Vanuit het Midden-Oosten,Israël,Palestina,Irak en Centraal-Afrika bereiken ons alle dagen beelden over bloedige aanslagen,onverdraagzaamheid en terreur. De bevolking,die alleen maar in vrede wenst te leven met familie en buren is er het slachtoffer van. Bij ons valt het leven stilaan weer in zijn oude plooi. De scholen zijn herbegonnen. De meeste mensen zijn opnieuw aan’t werk. De files halen weer hun normale lengte. Het parlement hervat stilaan zijn bezigheden. Vorige week is in Brussel de werkgelegenheidsconferentie van start gegaan. Regeringsverantwoordelijken,werkgevers en vakbonden zitten samen rond de tafel om te kijken hoe men de werkgelegenheid kan opvijzelen. Werkzoekenden kijken vol verwachting uit naar de resultaten. Hier en daar klinken kritische opmerkingen,ook bij de meerderheidspartijen. Iedereen is er van overtuigd dat er iets moet gedaan worden aan de hoge werkloosheidsgraad,maar de middelen zijn beperkt,de economische conjunctuur ongunstig en het gestelde doel,200 000 nieuwe banen scheppen,te hoog gegrepen. In Nederland grijpt men naar draconische maatregelen in de ziekteverzekering,de pensioenen en de werkloosheidsuitkeringen. In Belgiëgelooft men dat het zo’n vaart niet zal lopen. De regering wil niet aan doemdenken doen. De betrokkenen wachten bang af. Het stadsbestuur is na zijn zomervakantie weer aan het werk begonnen. Eind augustus nam Christel Geerts ontslag als schepen van sociale zaken. Zij werd opgevolgd door Kris Van der Coelden. Spijtig heeft men in de SP-a geen vrouw naar voren geschoven om schepen te worden. Dit staat haaks op de maatschappelijke evolutie. Overal doet men moeite om vrouwen aan te sporen hun plaats in het politieke leven op te nemen. Op nationaal vlak geeft de SP-a het goede voorbeeld,maar plaatselijk slaagt enkel de CD&V erin een vrouwelijke schepen voor te dragen. Een gemiste kans,vond Annemie Charlier,gemeenteraadslid voor N-VA. Ondertussen heeft schepen Gaspard Van Peteghem zijn voorstel voor de herinrichting van Belseledorp aan de dorpsraad voorgesteld. Verder in dit nummer vindt U de eerste analyse en enkele randbemerkingen van“De Raaklijn” en het AVK-bestuur. Ik zou eens moeten nakijken hoeveel jaren AVK aan de weg timmert en vraagt om een oplossing te vinden voor de verkeersproblematiek en de leefbaarheid in Belseledorp. Misschien lukt het uiteindelijk toch. Wie geïnteresseerd is in de plannen,kan die afhalen in het gemeentehuis van Belsele. Zomermaanden en vakantie gebruik ik altijd om wat extra te lezen. Soms lees ik een boek dat al jaren in de kast ligt te wachten,soms een boek dat me door vrienden wordt aangeraden. Deze zomer las ik de biografie van Albrecht Rodenbach van Romain Van Landschoot. Rodenbach is het symbool van de Blauwvoeterie. Hij leefde op het einde van de 18de eeuw en kwam in opstand tegen het Franstalig beleid in scholen en in heel onze maatschappij. Hij richtte leerlingenbonden op,en tijdens zijn studies in Leuven trok hij het hele land door om studenten aan te zetten tot de actie. Gelukkig is heel wat veranderd in Vlaanderen. Sommige denkbeelden van toen zijn vandaag echter brandend actueel. Rodenbach ijverde voor“godsvrede”. Hij bedoelde daarmee de strijd voor Vlaanderen over de partijgrenzen en de filosofische verschillen heen. Het belang van Vlaanderen en de Vlamingen kwam bij hem op de eerste plaats. In het licht daarvan leken de kartelgesprekken tussen N-VA en CD&V een passend initiatief. Het werd een poging om verschillen uit te praten. Maar bruggen plannenén bouwen vraagt tijd,ook in de 21ste eeuw. Het water was echter te diep. De politieke verschillen en aanpak bleken te groot. Zowel N-VA als CD&V gaan elk afzonderlijk naar de verkiezingen voor het Vlaams en Europees parlement. Het wordt een zwaar jaar. Het tweede op rij met belangrijke verkiezingen. Zoals altijd volgen wij de evolutie met vossenogen en wensen u veel leesplezier met deze“Reynaert”.