Blijkbaar heeft de snoek in de vorige Reynaert heerlijk gesmaakt,zelfs bij niet viseters. Ook Fons,die de fictieve snoek wel degelijk blijkt gezien te hebben,was ermee in zijn nopjes en heeft mij als tegenprestatie een verguld Reynaert-kunstwerkje bezorgd dat ik prompt in mijn living heb geplaatst. Het stelt trouwens een‘lezende’Reynaert voor. Tegen mijn gewoonte in misschien,dwingt de actualiteit mij er toe,het humoristische en soms romantische klimaat van het teugeltje even te verlaten om enige persoonlijke repliek te geven op de recente kritiek van sommige personen omtrent het‘mistige’van het“Park van Belsele”. Ongewild maar onweerstaanbaar steekt mijn duivelse politiek microobje van weleer de kop op. Mede met een tikkeltje egoïstisch gevoel kan ik niet anders dan even te reageren op de afbrekende kritiek die ten onrechte gevoerd wordt. Samen met vrouw en hondje,genieten wij regelmatig van een deugddoend wandelingetje in het park. Laat ons duidelijk zijn,het wandelpad is publiekelijk toegankelijk. ‘De Lange dreef’werd comfortabel en met groenbeplanting schitterend heraangelgd. Het huidige dolomieten wandelpaadje loopt over vier houten bruggetjes+500 m. naar de tot op heden verdoken Pastorijwegel(karrenslag)die uitgeeft op een draaihek dat door de wandelaars vrij bediend kan en mag worden(met de verplichting het telkens weer te sluiten). Het wandelpad kronkelt zich naast de kabbelende Belselebeek die gescheiden wordt door de oeroude wilgentronken,die door de ontwerper zorgvuldig en gelukkig gespaard zijn gebleven. De functie van deze tronken bestond er in de waterzuchtige weiden(meersen)enigszins te ontvochtigen en de grazende dieren meteen enige lommerrijke plekjes te bezorgen. Bovendien bieden zij nog steeds uitstekende nestgelegenheid voor de nog schamele mussen,spreeuwen en misschien ook wel spechten en andere vogels. Als ik goed ingelicht ben,moet dit parkproject nog zijn voltooiing,zeg maar uitbreiding krijgen. De kritiek die momenteel gevoerd wordt,dat het domein slechts voor 1/3 publiek wordt opengesteld is dus voorbarig. Anderzijds is het nogal wiedes dat de familie Deprez,die wij nog altijd dankbaar zijn,het grootste gedeelte van het domein als privé-terrein aanwendt. “Spijkers op laag water zoeken” noem ik die voorbarige gevaarlijke kritiek. Bij verdere provocatie zou het water wel eens voor de bevolking plotseling te diep kunnen worden en dan? Wie het dossier tegen de dreigende verkaveling van“De Meersekens” de laatste 20à25 jaar van nabij heeft gevolgd,moet zich meer dan gelukkig achten met de gunstige afloop ervan. Zonder aan enig favoritisme te doen verdient“De Raaklijn”,die hierbij steeds de steun van AVK en‘De Reynaert’heeft genoten hier wel een reuzenpluim. Het heeft heel wat voeten in de drassige aarde gehad om de dreigende verkaveling af te wenden. Anders is het verlopen met ons(AVK-)voorstel destijds(1979)tot het aankopen van“het huis Van Geertruyen” met de tot aan het rusthuis aanpalende hovingen,die zomaar pasklaar als openbaar park midden in het dorp konden aangewend worden. De nadien opeenvolgende coalities hebben dit schitterend aanbod genegeerd. Maar laat mij nu maar verder‘teugelen’met nog een anekdote uit de hovingen van het Bisschoppelijk kasteel. Dit verhaaltje is mij weer te binnen geschoten door de actualiteit. Inderdaad de H. Missen worden vanaf oktober in de dekenij Sint.Niklaas gehalveerd. Dit omwille van het tekort aan priesters en een algemene ontvolking van de gelovigen. Deze achteruitgang van het geloof was reeds merkbaar voor twintig jaar. Drie rustende pastoors,waaronder een Hollander en twee pastoors uit naburige parochies,waren na hun siësta al wandelend door de hovingen,druk aan het discuteren over dit probleem. Zij hadden blijkbaar niet in de gaten dat een sluimerende Reynaert met zijn gespitste oren te luister lag‘onder eenen boom’. “Nou” sprak de Hollander,terwijl hij voor een ranke populier bleef staan. “Het geloof en de Kerk zouden moeten zijn zoals die ranke,slanke,soepele populier,meewuivend met de winden van de tijd”! “Allez,allez”! repliceerde de‘Ruiteraar’terwijl hij zich omkeerde naar een stoere eik toe. “’t Geloof en de Kerk zouden zo stevig moeten zijn als deze eik. Liever breken dan buigen voor al dat modern gedoe”! Een paar meter verder bleef de Waasmunsteraar mijmerend staan vlak voor een hoog opgeschoten distel. “Kijkt” sprak hij nogal koleirig,“het geloof en de Kerk zouden beter zijn zoals deze distel!…. Zij zouden er zoveel hun‘dinges’niet aan vegen”! vloekte hij bijna. Schoklachend sloop ons Reynaertje met kwispelende staart veilig in zijn vossenhol,maar dit tafereeltje is hem eeuwig bij gebleven. Gelukkig maar voor mij en hopelijk ook voor jullie,beste lezers en wees dus maar gelovig. Denk aan die stekelige distel. Brr…….. Misschien tot ziens in het distelvrije park!