Terwijl de Deelcultuurraad van Belsele actie voert om de financiële middelen te verwerven teneinde de kunstmonumenten te kunnen plaatsen in Belseledorp en aan“De Klavers”,is er een“monument(je)” in de Vlaamse pers verdwenen. De populaire krant“Het Volk” is niet meer. Ondanks ik momenteel lezer ben van een andere krant,kon ik het niet nalaten de laatste editie van 9 mei 2008 aan te kopen,die ik als een soort relikwie in mijn archieven zal bewaren. Als uitgave van de Christelijke Arbeiders Beweging(ACW)rolde het eerste nummer als“Anti-Socialistisch Dagblad” van de pers op 22 juni 1891. Deze ondertitel verdween in 1912 en werd herdoopt in“Het Volk”. Na vier jaar stilzwijgen in WO2,verscheen“Het Volk” opnieuw op 18 december 1944 tot 9 mei 2008. Dit voor de geschiedenis. Nostalgisch heb ik steeds enige sympathie gekoesterd voor“Het Volkske”. Kan bijna niet anders. Als 12-jarige was ik zelfs occasioneel verspreider van de dagelijkse speciale avondedities tijdens en over“De Ronde van Frankrijk”. Waarschijnlijk het belangrijkste promotieartikel van dagblad‘Het Volk’ooit. Het is voor mij nog altijd een raadsel gebleven,hoe de redactie,drukkerij en logistiek van‘Het Volk’het destijds hebben klaar gespeeld om elke dag van een tourrit,een uur na aankomst,het‘rondegazetje’in elke gemeente te verspreiden. Soms was de na-oorlogse slechte drukinkt zelfs nog niet droog en het blaadje had de geur van petroleum en afgedraaide olie. Het bestond uit vier bladzijden met op de voorpagina meestal‘reeds’een foto van de ritwinnaar,de rituitslag en de stand van het klassement. De binnenpagina’s waren vermoedelijk reeds op voorhand gedrukt met interviews en spannende verhalen van gebeurtenissen uit de vorige rit. Onvergetelijk prijkte er iedere dag een legendarische cartoon met de belevenissen van Thomas Pips getekend door Marc Sleen,met daarin een bijna niet te vinden gecamoufleerde muis. De meeste lezers amuseerden zich ermee om eerst en vooral nieuwsgierig naar de verscholen muis te zoeken. Het moeten tovenaars geweest zijn,die journalisten van destijds. De communicatiemiddelen waren zeer beperkt. Televisie bestond nog niet,schaarse en moeilijke telefoonverbindingen. Enkel de radio met gloeilampen,soms of meestal met krakende reportages,was de enige informatiebron. Eén van de mij bijgebleven reporters was Hubert Van De Vijver,de legendarische‘reporter 17’die ons bijna een schilderachtige verslaggeving van de prangende en‘wrede’gebeurtenissen van de rit ter horen bracht. Wij waren aan de radio gekluisterd. Toen ik occasioneel verkoper was van het‘gazetje’waren de fietsvedetten ondermeer de berggeiten Gino Bartali,Fausto Coppi,Jean Robic,Fiorenzo Magni - kon dalen als een steen -,Louison Bobet en als Vlamingen Briek Schotte,Rik Van Steenbergen,Raymond Impanis,dubbele ritwinnaar,Roger Lambrecht - tweedaagse gele trui drager en ritwinnaar. Dit allemaal in het jaar 1948. Natuurlijk heb ik dat jaartal goed onthouden. Eén van de voorwaarden tot aanwerving,was ondermeer dat wij ons Plechtige Communie moesten gedaan hebben en vermits ik die‘heiligheid’had meegemaakt in 1947,was het dus‘1948’! Wij moesten braaf zijn,de toelating van ons ouders hebben en over een fiets(ke)beschikken. Mijn venter-carrière was echter van korte duur,want in 1950‘mocht’ik mee op vakantie met de Christelijke Mutualiteiten naar Melchtal-Zwitserland en nadien verzeilde ik in de K.S.A. Later werd het straatverkopen verboden omdat het aanzien werd als‘kinderarbeid’. Drie kwartuur na de aankomst dienden wij te verzamelen ergens in de meersen van het‘Kloosterbroeck’,waar een met linnen doeken wit kruis in het groene gras werd gespannen. En dan maar met spannende blikken en spitsende oren wachten op het sportvliegtuigje,gesierd met achter zijn staart een spandoek“Het Volk”,dat‘onze’gazetjes moest droppen in de omgeving van dat kruis. Net alsof de paasklokken waren geweest renden wij,met de vaste plaatselijke dagbladventer van“Het Volk” op kop,naar de gedropte pakken. De gazetjes werden geteld en verdeeld onder een tiental snaken. Elk kreeg vijftig exemplaren bedeeld,die we meestal verkochten als zoete broodjes. Getooid met een wit petje met het zwart bedrukte logo“Het Volk” erop en met een dito linnen borstzakje,vertrokken wij bliksem snel als een troep verschrikte mussen naar alle richtingen,sommigen gewapend met een trompetje dat onze aankomst verkondigde. Na een paar dagen hoefden wij niet meer te trompetten. Wij hadden maar al vlug ons‘vast’cliënteel dat ons op straat stond op te wachten,meestal met pasgeld:1.25 frank. ’s Zondags was het iets moeilijker om van onze‘stock’af te raken. Maar al te vlug had ik daar iets op gevonden. Ik spoedde mij naar het duivenlokaal“Ons Juweel” waar tientallen duivenmelkers pinten zaten te pakken. Sommigen van mijn collega’s verkopers hadden dit gemerkt en probeerden de volgende zondag daar‘onder mijn duiven te schieten’. Tevergeefs,mijn trouwe kopers zeiden vlakaf“wij kopen bij het‘kosterken’”. Ik had daar blijkbaar het‘monopolie’! Hoeveel wij daar aan verdienden,kan ik niet bepaald zeggen. Wel weet ik nog dat ik meermaals met een deel van de verdiende fooi een‘pieleke kaat’heb gekocht van‘Octavie’van de Pattoterij met haar gele karretje en paardje. Naar het schijnt waren de bollen van haar man,die met eenzelfde karretje een andere regio bediende,groter dan die van Octavie. Maar het was heerlijke ijskreem van volle melk,die nergens anders te krijgen was en is. Dit gebeurde allemaal in Waasmunster. In Belsele roept“Het Volkske” onvermijdelijk de figuur van Fons Geerinck weer tot leven. De legendarische dagbladverkoper van“Het Volk”. Maar al te vlug wist hij zich te moderniseren met zijn automatisch DAF-wagentje,dat hij zo ver wist te‘dresseren’dat het stuurloos automatisch meeliep in de goot van het trottoir terwijl hij gechronometreerd de bussen bediende en het wagentje uitgerekend bij hem was om een nieuwe voorraad kranten op te doen. Kwade tongen beweren zelfs dat het Dafje automatisch stopte aan drankenwinkels om Fons’voorraad‘Trappist’aan te vullen. Geen wonder dat hij als‘Fons Trappist’door het leven moest. ‘En met plezier’gekscheerde Fons. Als je hem zag,kreeg je dorst! Ik toch. ‘Occasioneel dagbladventer’ben ik geweest. Eigenlijk ben ik het nog! Om de drie maand,maar nu gratis met het“Volkse Reynaertje”,per fiets,zonder petje en zonder‘pieleke kaat’,maar met een groot hart en af en toe wel eens met een‘Palmke’,heel sporadisch,zeker niet tèveel…. Je weet immers nooit….Die bijnamen? Het bussen van“De Reynaert”. Een karwei? Misschien,maar eerder een vriendendienst. In de overtuiging dat je er zoveel mensen een pleziertje mee doet…. Het is de moeite waard! Veel leesgenot,dank zijéén van de‘Reynaert-vrijwilligers-straatlopers’,die wij allen dankbaar zijn! Nota bene Je kan de Reynaert-redactie een flinke schouderklop geven door een vrijwillige bijdrage over te schrijven op 001-1396357-21 op naam van AVK Belsele. Je wordt dan steunend lid vanaf€10 of zelf beschermlid met een storting vanaf€25. Je mag natuurlijk ook zelf naar believen jouw steunbijdrage aanpassen aan je eigen budget. Het is steeds een hart onder de riem voor de vrienden van de Reynaert.